Lieve mantelzorgers, hoe gaat het met jullie allemaal? Kunnen jullie je staande houden? Het coronavirus heeft grote impact op mantelzorgers. Mantelzorgers die zorgen voor iemand in een instelling waarvan de deuren vanwege infectiegevaar zijn gesloten, kunnen op dit moment niet meer helpen. Je verliest het contact en een beetje het toezicht op de hulpbehoevende. Andere mantelzorgers zorgen thuis voor hun naaste. In deze tijd komt op hen veel druk te staan. Dagbestedingen zijn gesloten. Thuiszorg kampt met ziekte van het personeel. Individuele ondersteuning en begeleiding thuis is vaak gestopt (of wegbezuinigd door de gemeente) en inzet van vrijwilligers is verminderd, of ook gestopt.

Mantelzorgers voelen daardoor nog meer druk om er te zijn voor hun huisgenoot die hulp nodig heeft. De kans op overbelasting en ontsporing neemt daardoor toe. Afgelopen week vroeg mijn man: “Waar zit je aan te denken?” “Dacht even, hoe gaat het eigenlijk met mij als mantelzorger?” zei ik. “En?” vroeg mijn man. “Druk! ”zei ik. Beiden moesten we lachen. Het werken thuis geeft meer onrust en aan de andere kant meer rust. Mijn moeder weet dat ik thuis ben en vraagt naar mij, als ze zich niet zo lekker voelt. Dus gaat bij het digitaal vergaderen het beeld zo nu en dan even op zwart. Eerst vond ik dat vervelend om te doen, nu denk ik, ze weten dat moeder bij ons woont en zorg nodig heeft, dus ik ben even weg. Je krijgt veel meer mee, als je thuis bent dan anders als je op het stadhuis zit. Je weet als ik er niet ben, is zij bij de hulp in goede handen.

Toevallig vroeg mijn zus de volgende dag ook: “Hoe gaat het met je, red je het allemaal nog met mama”? “Ja dat komt wel goed”. “In de nacht naar haar toe, dat breekt je op, maar dat gaat beter nu ze niet meer koorts heeft” zei ik. “Maar verras mij met bloemen” zei ik lachend. “O, bloemen, dat kan ik ook gebruiken” zei mijn zus. Ze is net verhuisd, had flinke lekkage, de houten vloer kapot en zit nu tussen de droogmachines met een hoop lawaai. Heb maar vlug bloemen laten bezorgen bij haar.

Langzamerhand gaat mama achteruit. Over een paar maanden hoopt ze 96 jaar te worden. Onlangs zei de huisarts: “Margriet, ze is een flakkerende kaars, die zo uit kan gaan”… Dat begrijp ik, op zo’n leeftijd kun je dat verwachten, maar je wilt haar nog niet kwijt. Ondertussen heeft de Rijksoverheid een richtlijn mantelzorgondersteuning gemaakt. In deze richtlijn wordt uiteengezet hoe passende ondersteuning geboden kan worden aan mantelzorgers, zodat zij het kunnen volhouden in deze tijd. Een belangrijk punt uit de richtlijn is dat mantelzorgers in de gaten moeten worden gehouden door gemeente, wijkteams en wijkverpleegkundigen. Gemeente Enschede moet hier nog hele grote stappen in zetten. Echt hele grote stappen! Dus lieve mantelzorgers, kunnen jullie je staande houden? Zo niet, trek dan aan de bel bij de wijkteams. Komt er geen hulp, laat het weten. Samen staan we sterk!

Margriet Visser
Raadslid EnschedeAnders

Deel dit bericht via