Ze was uitvoerig in het nieuws. Mevrouw Van Buren, 82 jaar. Een broze mevrouw die in een tuinstoeltje voor het verpleegtehuis van haar man ging zitten. Ze kon haar dementerende echtgenoot al 7 weken niet meer bezoeken in verband met de coronacrisis. Bijna 60 jaar zijn ze getrouwd en nu was ze bang dat hij haar straks niet meer zou herkennen. Toen ik de beelden zag, kreeg ik een brok in mijn keel. Mevrouw Van Buren had geen spandoek, geen protestbord, niets van dit alles. Het was gewoon een stil protest.
Wat mevrouw Van Buren meemaakt, maken vele anderen ook mee. Kinderen die hun ouders niet meer mogen bezoeken, echtparen die elkaar niet meer kunnen zien. Ondertussen vallen er duizenden doden in de verzorgingstehuizen door corona en zijn er geen of bijna geen beschermingsmiddelen aanwezig. Terwijl een maand geleden er een 1,5 miljoen mondkapjes zijn aangeboden aan het RIVM, maar die had geen interesse…
De afgelopen weken heb ik een aantal keren gedacht: “Wat ben ik blij, dat mijn moeder niet in een tehuis zit”. Ze zou nu net als vele anderen, behoorlijk eenzaam zijn, omdat bezoek niet mogelijk is en er een groot besmettingsgevaar is.
Eerlijk gezegd, word ik altijd iets melancholisch van een verzorgingstehuis. Soms zie je mensen zitten, alleen aan een tafeltje, of alleen in de hal van een tehuis. Ogen die je aankijken en bijna smeken om een gesprek. Vaak ga ik er gewoon maar even bij zitten om wat te kletsen.
Ik weet nog goed dat mijn zus 6 jaar geleden een kamer had geregeld in het verzorgingstehuis in Klazienaveen. Een lange gang en het achterste kamertje was vrij en daar kon mijn moeder komen. Ik reed haar in de rolstoel er naar toe, om te kijken. Ze was stil en noemde een paar bekenden die ook in het tehuis woonden. Toen ik haar zo zag zitten in dat lege kamertje, starend uit het raam, kreeg ik de tranen in mijn ogen en dacht: “Dit wordt het niet”. “Grie”, zei mijn zus: “We gaan het wel doen hoor”. Ik gaf haar een kus door de telefoon en nam afscheid en hoorde haar nog mijn naam roepen, stuk of 3 keer.
Mijn moeder is nooit in dat kamertje gekomen en mijn zus is blij dat mama bij ons is.
Bijna de helft van de ouderen (75+) is eenzaam in Nederland en daarvan geven meer dan 500.000 ouderen aan zich ernstig eenzaam te voelen. Met deze crisis is dit alleen maar erger geworden. Tel daar de jongeren die eenzaam zijn bij op en je weet: eenzaamheid is een groot probleem.
Je zou willen, dat je iedereen kunt helpen, maar je weet dat dit niet realistisch is. Even een kaartje of een belletje, kan al wonderen doen.
Laten we hopen dat de crisis snel in een “rustig” vaarwater komt. Dat mevrouw Van Buren en alle anderen hun dierbaren weer kunnen bezoeken. Ondertussen, blijf gezond en als er iets is, bel of mail gerust.
Margriet Visser
Raadslid EnschedeAnders
Tel. 0620538929 / mail: info@enschedeanders.nl
Geef een antwoord